برای تأمین ایمنی حریق، طراح از اجزای تشکیل دهنده آن استفاده می نماید. این اجزا شامل خود ساختمان، مبلمان، تزئینات، اثاث و ساکنان می‌گردد. تعداد این اجزا نامحدود بوده و به نحوه طبقه بندی آن‌ها بستگی دارد. به عنوان مثال: سیستم ارزیابی فعلی سازمان بهداشت جهت ایمنی حریق بیمارستان ها، ۲۰ جزه از این‌گونه را معرفی کرده است که توجه به آن الگوی مناسبی را برای تأمین ایمنی این نوع ساختمان ها در برابر حریق فراهم می‌کند.
کارکنان بیمارستان، بیماران و ملاقات‌کنندگان، عوامل موثر بر حرکت دود، نواحی محافظت شده کانال‌ها، لوله‌ها، مسیر عبور سیم‌ها و فایل‌ها، محافظت در برابر خطرها، نماهای داخلی، مبلمان، دسترسی به نواحی محافظت شده، خروجی‌های مستقیم، فاصله تا خروجی، راه پله‌ها، آسانسورها، راهروها، شبکه های اخطاری محافظ، علامات و تابلوهای هشدار دهنده، تجهیزات دستی اطفای حریق، روشنایی خروجی های اضطراری، سیستم های خودکار اطفای حریق، خدمات آتش نشانی.
البته در ساختمان‌های دیگر، انواع متفاوتی از اجزا باید مورد ملاحظه قرار گیرند. تنها موارد واضحی از قبیل دستگاه های پرتابل محصولات حریق نیستند که باید ملحوظ شوند بلکه هر چیزی از نمای دیوارها تا مدیریت ساختمان با این موضوع مرتبط است.
هر یک از اجزا ممکن است در ارتباط با یک یا هر پنج روش ایمنی حریق باشد و همین رابطه پیچیده بین آن‌هاست که درک صحیح از روش‌های ایمنی و اتخاذ یک روش منطقی و موثر را ضرورت می‌بخشد.
همچنین باید به ارتباط واکنش‌های متقابل بين اهداف، روش‌ها و خود اجزای ایمنی توجه شود، به همین دلیل هیچ تدبیر ایمنی حریق را نباید به تنهایی و جداگانه در نظر گرفت بلکه تأثير کلی آن باید مورد نظر باشد. برای مثال، شبکه های بارنده خودکار با جلوگیری از گسترش حریق باعث محافظت اموال می گردد. این ایجاد محدودیت در ابعاد آتش باعث کاهش خطر سقوط سازه ساختمان و نیز کاهش تولید دود می‌شود.
همچنین با محدود شدن آتش، زمان بیشتری در اختیار ساکنان گذاشته می‌شود تا بتوانند از محل حريق دور شوند. اما از طرف دیگر، پاشیده شدن آب بر روی دود، دمای آن را پایین آورده و احتمالا می تواند باعث افزایش تجمع دود در محل حریق شود. متعاقبأ ممکن است فشار دود کاهش یافته و تجمع آن در راه پله‌ها افزایش یابد.